Początek bierze się z głowy, jeżeli ona istnieje. Na poczatku nie zawsze istnieje głowa, lecz z tym z założenia jest różnie, bo przecież rzekło się, że nie zawsze. A skoro tak właśnie jest, że głowa nie zawsze istnieje, znaczy to, że czasem na początku już jest. I wtedy właśnie początek bierze się z niej. Choć to też nie jest takie pewne. Chodzi w tym momencie bowiem o jakąś statystyczną regułę, która w ramach teorii wielkich liczb ma zastosowanie. Można tu mówić o prawdopodobieństwie wystąpienia tego lub owego, ale tak naprawdę to nie jesteśmy z naszym niezbyt rozwiniętym (generalnie) rozumem przewidzieć rozwoju wypadków, które są być może w stu procentach zdeterminowane.

Oczywiście można zaufać instynktowi i stwierdzić, że to, co on nam podpowiada jest prawdą, jednak w tym momencie nie jest łatwo o tym mówić jednoznacznie, ponieważ zdania i tak będą podzielone, a to dlatego, że nawet jeśli wystarczy tylko się otworzyć na swój wewnętrzny głos (a może zewnętrzny), a wtedy rozpozna się prawdę z obiektywnego punktu widzenia, to przecież i tak nie jest powiedziane, że każdemu się to uda, że wszyscy będą posługiwać się tym darem odpowiednio - czy to specjalnie, czy z przyczyny swej nieudolności, o której głośno od wieków (św. Augustyn mówił na przykład, że Bóg nie chciał storzyć człowieka doskonałego w tym znaczeniu o jakim byśmy marzyli wypowiadajć to słowo; tymczasem jesteśmy doskonali właśnie w tej niedoskonałości, gdyż jest ona zamierzona i udana).

Poeta rzekł o niezależności tyle, że to na własną rękę szukanie sobie kata. Znana to wypowiedź w kręgach podziemnych, przynajmniej niektórych. To prawdopodobnie jeden z tych poetów, którzy nie chcą być trybem w machinie (chodzi o świnie, które nie są piraniami, ani rekinami, a przecież świnie to bardzo szlachetne zwierzęta, choć ta przenośnia rzeczywiście może być obraźliwa; tylko dla kogo - ludzi czy świń).